‘Je kan jezelf niet verliezen, je wordt gezien, gehoord, gedragen, gesteund en gespiegeld.’

Op het matras lig je daar, ineen gekropen onder een deken. Je bent zo angstig, je lichaam schokt en krimpt ineen. Je ervaart zoveel weerstand, innerlijke paniek, de mind en de gedachten zijn zo sterk in hun beschermende pogingen. Je probeert jezelf  weg te denken van alle angstige gevoelens. Na een tijdje fluister je zachtjes ‘Ik ben zo bang’ en je zakt weer in je donkere verhaal. Ik zit naast je en leg mijn hand op je schouder. ‘Adem als de rustige golven van de oceaan… Golf na golf in rust… Adem er rustig naar toe, je bent veilig.’ Ze is zo moedig en ontspant opnieuw haar lichaam. Daar gaat ze, met de stroom mee. Dieper naar binnen in haar innerlijke wereld van levenservaringen, gedachten en gevoelens. Dan komt er weer een golf van angst over haar heen. Ze krimpt ineen. Ik zie haar strijdlust, haar wens om te leven en haar poging van de mind om te overleven. Ze schudt zich heen en weer onder het deken en toch gaat ze door. Door haar angsten heen. Af en toe fluistert ze halve zinnen en ik ben bij haar en streel haar over haar hoofd. Weer gaat ze in de ontspanning en ademt door haar angst heen. ‘Kijk er maar naar, je hoeft alleen maar te kijken… Je bent veilig…’ En dan begint ze te voelen met haar innerlijke zintuigen, ze kijkt haar angsten aan. 

Ze reist dieper af in haar ervaringen en de verhalen die haar denken hebben gevormd om haar ervaringen. En dan komt ze aan bij het voelen, het woordloos voelen. Ze huilt, soms zacht en soms met hevige golven, waarna ze zichzelf omarmt en in stilte weer verder reist. Ze komt beetje bij beetje dichter bij haar hart en liefdevolle kern, waar al het denken losgelaten wordt. Ik ben bij haar en zing zacht een liefdevol lied voor haar over de prachtige eenheid van het leven en het licht dat we in ons dragen, wat we zijn. 

Zo reist ze nog een lange tijd door haar innerlijke wereld en ik zie aan haar lichaamstaal dat ze de donkere bolwerken van haar denken een voor een afbreekt en tot een nieuw besef van leven komt. Ik zie haar zelfliefde ontstaan in de ontspanning van haar lichaam. En dan ineens opent ze haar ogen en spreekt ze uit wat ze ontdekt heeft, waar ze bewust van geworden is: 'Ik ben liefde!’ zegt ze enigszins verbaasd, maar met liefdevolle tranen in haar ogen. Ze heeft zichzelf weer gevonden en omarmt in wie ze werkelijk is. 

Nu de deur naar haar hart open is gegaan begint het te stromen. Ze krabbelt een eindje omhoog tegen de kussens en begint zachtjes haar nieuwe inzichten uit te spreken ‘ja, inderdaad…’, ‘zo is he…t’, ‘hier ben ik..’ zijn woorden die ze herhalend uitspreekt en regelmatig komt er een glimlach op haar gezicht. Dit afgewisseld met tranen van compassie over haar dappere zijn in een leven met trauma en conditionering. 

Ze heeft geleerd te voelen met het oordeelloze en liefdevolle hart. Ze is zich bewust geworden dat ze altijd gedragen is geweest door haar innerlijke zelf en het leven zelf. Beide zijn we ontroert en we huilen samen liefdevolle tranen over deze mooie reis. 

Wat is het leven wonderlijk wanneer je beseft dat alles verbonden is in liefde. 

Coos Bomhof
Golden Teacher